"Brettos"

Για άλλη μια φορά, είχα καιρό να γράψω εδώ...

Η αλήθεια είναι πως τώρα που πλέον είμαι φοιτήτρια, έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. 

Και αφού η μοίρα και τα αποτελέσματα των Πανελληνίων με έστειλαν εδώ, στην μαγική Αθήνα, είπα να την εξερευνήσω.

Φυσικά δεν έχασα χρόνο, από την πρώτη κιόλας μέρα ξεκίνησα τις αποδράσεις μου.

Όχι μόνη μου βέβαια, πάντα μαζί με την Μαρία. 

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν έχουμε δώσει όλη μας την προσοχή στο κέντρο της Αθήνας.

Είναι τελικά πολύ ωραίο το ότι έχεις να κάνεις τόσα πολλά πράγματα σε αυτή την πόλη. 

Ίσως είναι και το μόνο καλό της. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσα χρόνια και αν την εξερευνούμε, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να την περπατήσουμε ολόκληρη.

Και θα σταθώ σε ένα μαγαζί που πραγματικά με εξέπληξε. 

Ψάχνεις κάτι πολύχρωμο μέσα στην μουντή μαυρίλα της πόλης...

Ψάχνεις ένα μέρος που σίγουρα θα σου αλλάξει το κέφι; 

Μην το ψάχνεις πολύ. πήγαινε μέχρι την Πλάκα. 

Εκεί θα δεις το μαγαζί "Brettos" !

Θα το καταλάβεις αμέσως από τα χρώματα.

Μοναδικό και προσεγμένο, κατά την άποψη μου, μαγαζί και μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας.

Σίγουρα κάπου έχεις δει αυτή την εικόνα 

Είτε σε κάποιο περιοδικό είτε στην τηλεόραση.

Εγώ πάντως την είδα κατά τύχη στο Foursquare πριν μερικές μέρες και κάτι μου θύμιζε... σίγουρα την είχα ξαναδεί σε κάποια σειρά στην τηλεόραση.

Μην στα πολυλογώ, έψαξα, βρήκα και πήγα! 

Το σέρβις άψογο. η κοπέλα που δουλεύει εκεί με βοήθησε να διαλέξω το καλύτερο λικέρ, σύμφωνα βέβαια με τα στοιχεία που της έδωσα "γλυκό, φρουτώδες". 

Η αλήθεια είναι πως δεν την βοήθησα και πολύ... αλλά μου πρότεινε το εξαιρετικό λικέρ μάνγκο. 

Δεν ξέρω πόσα λικέρ έχουν σε αυτό το μαγαζί, πάντως σίγουρα θα το επισκεφτώ όσες φορές χρειαστεί ώστε να δοκιμάσω ότι έχει ο κατάλογος x5 φορές... (και λίγες λέω).

Ο χώρος λοιπόν είναι ζεστός, το περιβάλλον φιλικό, η Πλάκα έτσι κι αλλιώς είναι μαγευτική και εσύ νομίζω πως χρειάζεται να κάνεις μια βόλτα μέχρι εκεί μιας και έρχονται Χριστούγεννα! 

Οι τιμές είναι πολύ καλές και όπως κατάλαβες η ποικιλία σε λικέρ και κρασί είναι μεγάλη.

μην ξεχάσω βέβαια να σου πω, πως αν είσαι λάτρης της μπύρας ή των κοκτέιλ εννοείται πως στον Bretto θα βρεις τα καλύτερα.

Μην κάθεσαι λοιπόν, φόρεσε μαύρα (για να κάνεις αντίθεση με το μαγαζί), πάρε φίλους και γνωστούς και πήγαινε να επισκεφτείς αυτόν τον μοναδικό χώρο. 

απόλαυσε ότι ποτό θέλεις, βγάλε μια φωτογραφία και έλα να μου την δείξεις!

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ

thanks,

Alex

Calexico - Stray

Δεσμοί, Δεσμά και Δέσμες... από την Έλενα Ακρίτα

Μη χαλάς την καρδιά σου, καρδιά μου...
Αυτή η Τετάρτη -η μαύρη Τετάρτη- Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμμένη Τετάρτη. Μίζερη, ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά σου έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζωή σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρά σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σε δεσμεύσανε. Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου...
Δεν φταις εσύ. Δε φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη- Πέμπτη - Σάββατο, που κάθε καινούριος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ της Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάζει την διακόσμηση. Πάρτε από'κει τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς.
Δεν φταις εσύ που η μάνα σου και ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα.
Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες, καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατήσει τα σαράντα; Παθαίνει μια εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός, και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο.
Κι έτσι για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους <<παλιούς>>. Τους <<συναγωνιστές>> μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: <<Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις... Τι νόστημα, τι γραφικά σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράμα. Θυμάσαι βρε; Αλήθεια, το' χεις ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθεια, το' χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε...>> Κατάλαβες, καρδιά μου; 
Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μάνα σου. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος. Μακριά μαλλιά, βλέμμα-αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ'το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο.
Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να στο δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια. Έτσι κι αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου.
Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά πού θα πάει...). Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματίλα, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση.
Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται, αν έρθουν, κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατελείωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός; 
Όχι, καρδιά μου, δεν σου λέω <<γίνε υδραυλικός >>, επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου. Σου λέω, απλώς, γράψ' την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ' την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα, τώρα που τα μάτια σου είναι υγρά ακόμα, αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι. Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φτάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου, δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου...
Κι όταν βρεις, όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θα παρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρω σου. Θα έχεις φτάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά. Καλή αρχή, καρδιά μου, Καλή Ζωή. 

                                                                              Έλενα Ακρίτα

Εξορμήσεις... @Μυλοπόταμος/Κύθηρα

 Τι πιο ωραίο από το να περνάς ένα Κυριακάτικο απόγευμα κοντά στη φύση μαζί με ανθρώπους που αγαπάς :) 

By Alex Lee'

Μου άρεσε. Το έκανα ανάρτηση. Τέλος.

Δεν τους λείπεις όταν φεύγεις...

Τους λείπεις όταν έχεις προχωρήσει στη ζωή σου.

Δυστυχώς οι άνθρωποι επιστρέφουν... 

όταν εσύ έχεις συνηθίσει 

να ζεις με την απουσία τους...