Εδώ Πολυτεχνείο....

17 Νοέμβριου 2012
39 χρόνια μετά. 
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ηχούν ξανά επίκαιρα τα ίδια συνθήματα.
Ακουμπάμε πάνω στον ώμο μιας ελευθερίας ανάπηρης και πέφτουμε.
Εν γνώσει μας ποδοπατάμε την αλήθεια και ζούμε στην αυταπάτη.
Κάτι όμως πρέπει να κάνουμε.
Είμαστε νέοι, μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα και πρέπει να το κάνουμε.
Κάποιοι έδωσαν το αίμα τους στον αγώνα και πάλεψαν για την κατοχύρωση δικαιωμάτων που τώρα εμείς τα θεωρούμε δεδομένα.
Δεν είναι όμως. Κάποιοι πασχίζουν να μας τα αφαιρέσουν. 
Εμείς όμως τι κάνουμε γι'αυτό; 
Ας σταματήσουμε να παρακολουθούμε αυτό το <<έργο>> σαν θεατές και ας πρωταγωνιστήσουμε.
Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε όμως πρώτα τον εαυτό μας. 
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε και τους γύρω μας!

 <<Είναι, Μαρία, -δεν θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.

Και θα' ρθούνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω -μην περιμένεις κι από εμένα πολλά-

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ'όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος"

Θα την αλλάξουμε την ζωή!

Παρ'όλα αυτά Μαρία.>>

(Κατερίνα Γώγου)

Ο αγώνας είναι σκληρός. Μα πιο σκληροί είμαστε εμείς και θα τον κερδίσουμε.

by Alex Lee'

Για την Φωτεινή και τον Κώστα...

Δύο παιδιά. 

Δύο παιδιά  ευτυχισμένα, ερωτευμένα και πάνω απ'όλα νέα. Νέα παιδιά με οράματα, όνειρα και στόχους.

Στόχους που δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν.

Ο Θεούλης τους πήρε κοντά του.

"Ζήλεψε" την καλοσύνη τους και την ανοιχτή για όλους καρδιά τους.

Ο Κώστας.... παιδί αγαπητό σε όλους μας.

Ήρεμος, καλοσυνάτος και πάντα με μια καλή κουβέντα για σένα. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το "σύνθημά" μας φίλε.
Μπορεί να μην με ακούς, αλλά κάθε φορά που θα έρχεσαι  σαν ανάμνηση στο μυαλό μου θα το ψιθυρίζω...

Θα το ψιθυρίζω, θα γελάω και θα σκέφτομαι ότι είσαι εκεί, δίπλα μου και θα γελάς κι εσύ μαζί μου.

Μόνο αυτό θα κρατήσω από εσένα... Την θετική ενέργεια που μου έβγαζες πάντα όταν σε έβλεπα και αυτό το χαμόγελο!

Φωτεινούλα.... Το πιο γλυκό και πιο δυναμικό κορίτσι που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Η επιμονή σου να καταφέρεις αυτό που ήθελες με έκανε να θέλω να σε γνωρίσω όλο και περισσότερο.

Η ηρεμία που είχες πάντα όταν βρισκόμασταν στην ίδια παρέα με έκανε να σε συμπαθώ όλο και περισσότερο.

Αυτό θα κρατήσω από εσένα....

Την ηρεμία και την γαλήνη σου.

Την τελευταία φορά που σε είδα ήταν την Παρασκευή στο σχολείο. 

Εκεί στο καλοριφέρ απέναντι από το γραφείο. 

Εκεί που σε ρώτησα για τα παπούτσια σου. Θυμάσαι; 

Εκεί... 

Αυτές οι στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μου.

Να μας προσέχετε από εκεί ψηλά. 

Θα μας λείψετε.... 

Σε όλους μας θα λείψετε πολύ. 

Ο θάνατός σας μ'έκαμε 

δάκρυα πολλά να χύσω

αυτό όμως δεν εμπόρεσε 

να σας γυρίσει πίσω.

Καλό ταξίδι παιδιά...

Καλή αντάμωση!

Αλεξ

Άνθωπε... ζήσε.... ωραία!!

Οι άνθρωποι διαφέρουν...
Διαφέρουν στην εμφάνιση, στην ευφυΐα,  στον τρόπο με τον οποίο θα σε κοιτάξουν, θα σου συμπεριφερθούν, θα σε αγγίξουν αλλά ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο θα σε προσελκύσουν ή θα σου κινήσουν το ενδιαφέρον. 
Ο καθένας μας είναι διαφορετικός. 
Κάθε υπόσταση κρύβει και έναν μοναδικό χαρακτήρα μέσα της.  
Κάθε μορφή και μια διαφορετική, μυστήρια αλλά και ενδιαφέρουσα ιστορία  από μόνη της.
Αυτή η μοναδικότητα λοιπόν είναι και το "ωραίο".
Επιλέγεις φίλους, σχέσεις και παρέα με τα δικά σου κριτήρια. 
Κριτήρια που βασίζονται σε αυτό που σου λέω "ωραίο".
Όλα πλέον περιστρέφονται σε μια τροχιά γύρω από το "ωραίο". 
(Ή τουλάχιστον περιστρέφονταν)


Τώρα τελευταία, δεν ξέρω αν έχεις ακούσει αλλά στη χώρα σου, (την χώρα μας) την Ελλάδα έχουν κρίση. Οικονομική κρίση. Έτσι μου είπαν. 
Βγες και κάνε μια βόλτα στους δρόμους της πόλης. 
Μήπως αυτό που πριν από λίγο σου είπα, αυτό το "ωραίο", έχει αρχίσει και χάνεται; 
Μήπως όλοι έχουν αρχίσει να γίνονται ίδιοι και να τρέφουν τα ίδια συναισθήματα ή να έχουν το ίδιο ύφος;
Ένα θλιμμένο ύφος που το μόνο που αναζητά πια, είναι η ΕΠΙΒΙΩΣΗ; 


Χάσαμε την ιδιαιτερότητα μας σαν άνθρωποι, τις ευαισθησίες μας. Μαζοποιηθήκαμε και το χειρότερο.... δεν βγήκαμε πιο δυνατοί από αυτό. Ελπίζω να διαψευσθώ....


Στο πίσω μέρος του μυαλού σου όμως, πάντα να έχεις πως μπορεί να έχουμε πλέον τόσες διαφορές μεταξύ μας αλλά.... 
we are all made of stars!

Υ.Γ. Γιατί σε αυτή τη ζωή όλα τελειώνουν με ένα στίχο από Moby