Για την Φωτεινή και τον Κώστα...

Δύο παιδιά. 

Δύο παιδιά  ευτυχισμένα, ερωτευμένα και πάνω απ'όλα νέα. Νέα παιδιά με οράματα, όνειρα και στόχους.

Στόχους που δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν.

Ο Θεούλης τους πήρε κοντά του.

"Ζήλεψε" την καλοσύνη τους και την ανοιχτή για όλους καρδιά τους.

Ο Κώστας.... παιδί αγαπητό σε όλους μας.

Ήρεμος, καλοσυνάτος και πάντα με μια καλή κουβέντα για σένα. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το "σύνθημά" μας φίλε.
Μπορεί να μην με ακούς, αλλά κάθε φορά που θα έρχεσαι  σαν ανάμνηση στο μυαλό μου θα το ψιθυρίζω...

Θα το ψιθυρίζω, θα γελάω και θα σκέφτομαι ότι είσαι εκεί, δίπλα μου και θα γελάς κι εσύ μαζί μου.

Μόνο αυτό θα κρατήσω από εσένα... Την θετική ενέργεια που μου έβγαζες πάντα όταν σε έβλεπα και αυτό το χαμόγελο!

Φωτεινούλα.... Το πιο γλυκό και πιο δυναμικό κορίτσι που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Η επιμονή σου να καταφέρεις αυτό που ήθελες με έκανε να θέλω να σε γνωρίσω όλο και περισσότερο.

Η ηρεμία που είχες πάντα όταν βρισκόμασταν στην ίδια παρέα με έκανε να σε συμπαθώ όλο και περισσότερο.

Αυτό θα κρατήσω από εσένα....

Την ηρεμία και την γαλήνη σου.

Την τελευταία φορά που σε είδα ήταν την Παρασκευή στο σχολείο. 

Εκεί στο καλοριφέρ απέναντι από το γραφείο. 

Εκεί που σε ρώτησα για τα παπούτσια σου. Θυμάσαι; 

Εκεί... 

Αυτές οι στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μου.

Να μας προσέχετε από εκεί ψηλά. 

Θα μας λείψετε.... 

Σε όλους μας θα λείψετε πολύ. 

Ο θάνατός σας μ'έκαμε 

δάκρυα πολλά να χύσω

αυτό όμως δεν εμπόρεσε 

να σας γυρίσει πίσω.

Καλό ταξίδι παιδιά...

Καλή αντάμωση!

Αλεξ